24

Na het plegen van een telefoontje om inlichtingen in te winnen liet George de taxichauffeur een tussenstop maken bij een bar in White Plains. Het was 22.35 uur en we hadden nog niet gegeten. Ik droeg geleende kleren van Ben de Boer, aangezien mijn eigen kleren doorweekt waren geraakt tijdens de geboorte van Dave het Kalf.

      ‘Vanavond drinken we bier,’ zei George. Hij bestelde er vier. We sloegen ze snel achterover en George bestelde nog een rondje.

      ‘Ik zal jullie een geheim verklappen,’ zei hij. ‘Opkomen voor dat arme kalf was goed voor mijn karma. Het maakt een beetje goed dat ik niet bij de geboorte van mijn eerste kind was.’

      ‘Het kind met de spaarzame moeder?’ vroeg Gene.

      ‘Die, ja. Ik was op tournee.’ Hij zweeg even. ‘Ze belden naar het hotel, maar ik was met een groupie. Zo ging dat in die tijd.’

      Ik was verbijsterd. ‘Je had seks met een andere vrouw terwijl je echtgenote jullie zoon aan het baren was?’

      ‘Hoe wist je dat het een jongen was?’

      ‘Dat heb je eerder gezegd. En het staat op internet.’

      ‘Ze weten verdorie ook alles van me. Behalve dan wat ik jullie net heb verteld.’

      ‘Laten we allemaal een geheim delen,’ zei Gene. ‘Eentje per persoon. Vertel ons eens een geheim van jou, Don.’

      ‘Een geheim?’ In de zestien weken sinds het Speeltuin Incident hadden de geheimen zich gestaag opgestapeld, maar het leek me niet verstandig daar iets van te onthullen nu ik een biertje op had. Aan de andere kant leek George’ keuze om zijn moreel verachtelijke daad met ons te delen een gebaar van kameraadschap te zijn, een gebaar dat ons allemaal in staat stelde een immorele of illegale actie te delen en de anderen hierover om advies te vragen, in de wetenschap dat ons gedrag waarschijnlijk lang niet zo beschamend was als dat van George. Het was een subtiel sociaal gebaar, maar het had me wat tijd gekost om het te interpreteren.

      ‘Dan ga ik wel eerst,’ zei Gene. ‘Maar dit blijft onder ons, oké?’

      George dwong ons een belachelijke vierpersoonshanddruk uit te voeren.

      ‘Raad eens met hoeveel vrouwen ik naar bed ben geweest.’

      ‘Met minder dan ik,’ zei George. ‘Als je ze kunt tellen, zijn het er minder.’

      ‘Met meer dan ik,’ zei ik.

      Gene begon te lachen. ‘Doe eens een gok.’

      Ik dacht terug aan Gene’s wereldkaart, met een punaise voor elke nationaliteit. Daar telde ik nog eens vijftig procent bij op, om rekening te houden met meerdere vrouwen van dezelfde nationaliteit en met zijn meer recente veroveringen.

      ‘Zesendertig.’

      ‘Je zit er helemaal naast.’ Gene nam nog een slok van zijn bier en stak toen zijn hand op. ‘Vijf.’

      Ik was verbijsterd. Was dit gelogen? Als Gene nu niet loog, dan moest hij hier in het verleden herhaaldelijk over hebben gelogen. Misschien wilde hij wel als het minst promiscue overkomen omdat hij George toch niet kon overtreffen.

      Dave leek ook verbijsterd te zijn. Verbijstering was kennelijk de gepaste reactie. ‘Vijf?’ zei hij. ‘Ik bedoel, dat is...’

      ‘... minder dan bij jou, zeker?’ Gene glimlachte.

      ‘Ik ga niet vreemd, maar...’

      Het waren er maar vier meer dan mijn aantal! ‘En jullie open huwelijk dan? En je wereldkaart?’

      ‘Dat open huwelijk is nooit van de grond gekomen. Mijn eerste minnares bleek wat problemen te hebben. Van het verontrustende soort. Dat had ik al genoeg meegemaakt met mijn eerste vrouw.’

      ‘Het sop is de kool niet waard,’ zei George.

      ‘In ieder geval niet op deze leeftijd,’ zei Gene.

      ‘En de wereldkaart dan?’ vroeg ik nogmaals. Gene had vierentwintig punaises op zijn kaart geprikt voordat hij tijdelijk tot inkeer was gekomen en hem van de muur had gehaald. ‘En Mevrouw IJsland?’

      ‘Ik neem ze mee uit eten. Als ze instemmen met een diner voor twee, dan telt dat wat mij betreft als een date. Je gaat niet met een getrouwde man uit eten als je hem niet ziet zitten. En ik had makkelijk verder kunnen gaan, als ik dat had gewild.’

      Dit was ongelooflijk. Gene had zijn gedrag erger laten lijken dan het was, maar die overdrijving had rampzalige gevolgen gehad. Ik wees hem hierop.

      ‘Claudia heeft je uit huis gezet omdat je seks zou hebben gehad met Mevrouw IJsland. Maar je hebt haar alleen op een etentje getrakteerd. Correct?’

      ‘Nou, ik moest haar haast van me af slaan. Ze was... Hoe zei je dat ook alweer, George?’

      ‘Geen heilig boontje?’

      Gene moest lachen.

      Ik bracht de discussie weer op het goede spoor. ‘Als je Claudia nu gewoon de waarheid vertelt, dan zal ze je terugnemen en zijn alle problemen opgelost.’

      ‘Zo simpel is het niet.’

      ‘Waarom niet?’

      We keken allemaal naar Gene, zonder iets te zeggen, als een stel therapeuten. Ik zou willen dat ik de problemen met Rosie kon oplossen door gewoon de waarheid te vertellen.

      ‘Ik betwijfel of Claudia me nog zou willen als ik anders blijk te zijn dan ze dacht. Dat is deels de reden dat ze zich tot me aangetrokken voelt.’

      ‘Ze voelt zich tot je aangetrokken omdat je vreemdgaat?’ vroeg ik. ‘Al die theorieën... jouw theorieën...’

      ‘Vrouwen voelen zich aangetrokken tot mannen die populair zijn bij andere vrouwen. Ze willen eraan herinnerd worden dat andere vrouwen hun partner begeerlijk vinden. Kijk maar naar George. Al die aandacht heeft jou er niet van weerhouden nog drie echtgenotes te vinden.’

      ‘Als ik niet zo in de spotlights had gestaan, had ik er misschien aan eentje genoeg gehad. Maar Don heeft een punt: je hebt niets te verliezen bij het opbiechten van de waarheid.’

      ‘Het is meer dan dat. We hebben het te lang op zijn beloop gelaten, tot het niet meer te redden viel. Terugkijkend zou ik zeggen dat het begon na de geboorte van Eugenie. Ik ging dat spelletje spelen, ook al ging ik niet tot het uiterste. Je kunt een huwelijk niet negen jaar lang verwaarlozen en dan verwachten dat het weer goed komt. Hoe dan ook, ik heb inmiddels een ander gevonden.’

      ‘Wie?’

      ‘Dat weet je best. Oké, dat was mijn geheim.’ Hij keerde zich naar Dave. ‘Hoe zit het met jou?’

      Dave keek Gene aan. ‘Jij zult de implicaties hiervan wel begrijpen: de baby is niet van mij.’

      We waren zo verbijsterd dat we weer in onze rol als therapeut vervielen en afwachtten tot Dave verder zou praten.

      ‘Toen we dat hele ivf-traject in stapten, bleek ik wat problemen te hebben. Sommige hadden met mijn gewicht te maken, andere niet. Dus uiteindelijk werd het een eitje van haar en een zwemmertje van een andere kerel.’

      Ik nam aan dat ‘zwemmertje’ een synoniem was voor sperma en niet voor penis.

      ‘Nu vraag ik me af of al die dingen waar Sonia over klaagt, dat ik zo vaak weg ben en zoveel overwerk, soms voortkomen uit het feit dat ik geen tijd wil steken in een kind dat niet mijn genen draagt. Ik bedoel, onbewust.’ Hij keek naar Gene. ‘Zoals jij zei.’

      ‘Shit, Dave,’ zei Gene. ‘Er is niets mis met hard werken om voor brood op de plank te zorgen.’

      ‘Grappig,’ zei Dave. ‘Voordat jij me vertelde hoe dat genetische gebeuren precies in elkaar zit, was ik bang dat Sonia me zou verlaten. Nu besef ik dat ik net zo weinig met onze baby te maken heb als met Dave het Kalf. En als zij dat ook doorkrijgt, wat moet ze dan nog met mij?’

      Gene begon te lachen. ‘Sorry, ik lach niet om jou. Ik lach om de complexiteit van de hele situatie. Sonia zal je daar echt niet om verlaten, geloof me. Het mooie aan de mens is dat we een brein hebben dat ons instinct kan onderdrukken. Als we willen.’

      Ik had zo geïnteresseerd naar de onthullingen van George, Gene en Dave geluisterd – verbijsterende onthullingen – dat ik geen tijd had gehad om over die van mij na te denken. George hielp me uit de brand.

      ‘Don heeft ons zijn geheim laatst al verklapt, toen hij vertelde dat zijn huwelijk niet lekker liep. Kun je ons een update geven?’

      ‘Ik ben me aan het verdiepen in het geboorteproces. Verder beschik ik inmiddels over deskundige kennis betreffende de hechting van baby’s aan homoseksuele en heteroseksuele stellen, en de invloed die die heeft op hun oxytocinegehalte. En ik heb een afspraak met een therapeut om mijn voortgang te bespreken.’

      ‘En hoe staat de relatie er nu voor?’ vroeg George.

      ‘Mijn relatie met Rosie?’

      ‘Die, ja.’

      ‘Die is onveranderd. Ik heb nog niet de gelegenheid gekregen om mijn nieuwe kennis toe te passen.’

      In de taxi op weg naar huis zaten we zwijgend naast elkaar. Twee gedachten hielden me bezig: Gene’s leugens hadden hem zijn huwelijk gekost. En het opbiechten van de waarheid kon zijn huwelijk nu niet meer redden.

Toen de lift op mijn verdieping stopte, vroeg George of ik nog even de tijd had om boven iets te controleren.

      ‘Het is erg laat,’ zei ik, hoewel ik vermoedde dat ik moeilijk in slaap zou kunnen komen. Ik had niet genoeg alcohol gedronken om tegenwicht te bieden aan de adrenalinestoot veroorzaakt door de opwinding rond Dave het Kalf, en hoewel ik mijn oorspronkelijke bedtijd weer aanhield, sliep ik onrustig nu ik geen matras meer had.

      ‘Het duurt maar een paar minuten,’ zei hij.

      ‘De alcohol zal mijn beoordelingsvermogen beïnvloeden. Ik kan er beter morgenochtend naar kijken.’

      ‘Oké,’ zei George. ‘Dan zal ik maar wat gaan oefenen op mijn drumstel om te ontspannen.’

      Gene hield de liftdeur open. ‘George wil je even onder vier ogen spreken,’ zei hij. ‘Dat vind ik niet erg. Drink er maar eentje op mij.’

      Ik had geen andere keuze dan George te volgen naar zijn appartement. Hij schonk twee grote glazen eenentwintig jaar oude Balvenie-whisky in.

      ‘Op je gezondheid,’ zei hij. ‘Ik had gezegd dat ik niet bij een mannengroep wilde horen, maar jij hebt ons bij elkaar gehouden. De rest van ons zou niet eens de moeite nemen als jij ons niet elke week zou bellen om te zorgen dat we het in onze agenda zetten.’

      ‘Wil je zeggen dat we de groep beter kunnen ontbinden? Dat ik er als enige iets uithaal?’

      ‘Integendeel. Ik wil alleen maar zeggen dat iemand het voortouw moet nemen met dit soort dingen, anders valt de groep uit elkaar. Zonder Mr. Jimmy zou het dertig jaar geleden al afgelopen zijn geweest met de Dead Kings. En dan zouden we allemaal een stuk slechter af zijn.’

      Ik dronk mijn whisky op. Ik nam aan dat George zijn boodschap had overgebracht, maar hij schonk onze glazen nog eens vol. Ik vermoedde dat een tweede glas het slaapprobleem wel zou kunnen oplossen, al werd het dan misschien een probleem om overeind te komen.

      ‘Weet je nog dat ik zei dat iedereen alles van me weet?’ zei hij.

      Ik knikte.

      ‘Dat was gelogen. Mijn zoon, degene die ik niet geboren heb zien worden, die is drugsverslaafd. Dat is geen geheim. Weet je wat het geheim is? Het is mijn schuld. Ik heb het veroorzaakt. Hij dronk niet, rookte niet. Hij was een jazzdrummer. Een verdomd goeie drummer.’

      ‘Denk je dat jouw tekortkomingen als ouder hem ertoe hebben gedreven verdovende middelen te gebruiken?’

      ‘Het zat hem niet in de genen, dat kan ik je wel vertellen.’ George nam de tijd om zijn glas whisky leeg te drinken. Ik hield me aan de therapeutenregel en zei niets. George schonk zijn glas nog eens vol. ‘Ik heb hem ermee laten kennismaken. Ik heb hem aangespoord. Ik zei dat hij bang was om dingen te proberen, bang om het leven te omarmen. Gene kan je wel vertellen waarom ik dat heb gedaan.’

      ‘Ik dacht dat het een geheim was. Wil je dat ik het aan Gene vertel?’

      ‘Nee. Maar als je dat wel zou doen, dan zou Gene je zeggen dat ik hem tot mijn niveau wilde verlagen. Onbewust, denk ik. Maar ook weer niet zo onbewust.’

      George was nu duidelijk van streek. Ik hoopte dat het niet nodig zou zijn om mijn arm – of armen – om hem heen te slaan.

      ‘Dus daar heb je het dan,’ zei hij. ‘Jij bent de enige die dit weet, buiten mij en hem. Hij heeft geen kwaad woord over me gezegd.’

      ‘Heb je hulp nodig bij het oplossen van dit probleem?’

      ‘Als dat het geval was, zou jij de eerste persoon zijn die ik zou vragen. Maar daar is het te laat voor. Ik wilde het gewoon vertellen aan iemand die het zou zien voor wat het was. Als ik toch veroordeeld moet worden, dan liever door iemand die ik respecteer.’ Hij hief zijn glas alsof hij wilde proosten en sloeg toen de inhoud achterover. Ik volgde zijn voorbeeld.

      ‘Bedankt hiervoor,’ zei hij. ‘Ik sta bij je in het krijt. Als je een oplossing vindt voor drugsverslaving moet je het me maar laten weten voordat je de Nobelprijs ophaalt. Als ik moest gokken wie die klus zou kunnen klaren, dan zou ik mijn geld op jou inzetten.’

Er brandde geen licht in ons appartement toen ik terugkwam van George. Ik had mijn natte kleren uit de vuilniszak gehaald, mijn tanden gepoetst en mijn planning voor de volgende dag gecontroleerd toen ik ineens een idee kreeg. Ik voelde de behoefte om meteen in actie te komen.

      Gene sliep al en was niet blij dat ik hem wekte.

      ‘We moeten Carl bellen,’ zei ik.

      ‘Wat? Wat is er aan de hand? Is er iets met Carl gebeurd?’

      ‘Er zou iets kunnen gebeuren. Hij zou verdovende middelen kunnen gaan gebruiken. Vanwege zijn geestelijke gesteldheid.’

      Gene had een reden gegeven voor het niet opbiechten van de waarheid aan Claudia, al had deze niet erg overtuigend geklonken. Maar het was duidelijk dat zijn leugen ertoe had geleid dat Carl hem haatte. Haat leidt tot stress, wat tot gezondheidsproblemen kan leiden, zowel geestelijk als lichamelijk. Tieners zijn zeer kwetsbaar. Het was te laat om George’ zoon te redden, maar we verkeerden wel in de positie om Carl te redden.

      ‘Zijn geestelijke gesteldheid komt voort uit een incorrecte aanname over jouw gedrag. Dat moet je rechtzetten.’

      ‘Dat komt morgen wel.’

      ‘Het is 02.14 uur, 17.14 uur in Melbourne. Een perfect moment om te bellen.’

      ‘Ik heb niets aan.’

      Dat was waar. Gene had in zijn ondergoed liggen slapen, een ongezonde keuze. Ik begon hem te vertellen over het risico op tinea cruris, maar hij onderbrak me.

      ‘Oké, laten we het dan maar doen. Maar laat de webcam uit.’

      Calculon was online. Ik legde contact en ze haalde Carl erbij. Ik bleef via tekstberichten communiceren.

      GEGROET, CARL. GENE (JE VADER) WIL JE SPREKEN.

      NEE, BEDANKT. SORRY, DON, IK WEET DAT JE ALLEEN MAAR PROBEERT TE HELPEN.

      HIJ WIL IETS OPBIECHTEN.

      IK WIL NIETS MEER HOREN OVER DE DINGEN DIE HIJ HEEFT UITGESPOOKT. WELTERUSTEN.

      WACHT. HIJ HEEFT GEEN SEKS GEHAD MET ANDERE VROUWEN. DAT WAS GELOGEN.

      WAT?

      Dit leek me het perfecte moment om de webcam in te schakelen. Carls gezicht vulde het scherm. Hij had zich al een tijdje niet geschoren, naar de trant van Stefan, en hij zag eruit als iemand die in staat was zijn vader te vermoorden.

      ‘Wat bedoel je daarmee?’

      Ik gaf Gene een stomp tegen zijn arm, wat naar mijn idee een standaardteken was om aan te geven dat hij iets moest zeggen.

      ‘Shit, dat doet pijn, Don.’

      ‘Geef Carl de informatie.’

      ‘Eh, Carl, je moet weten dat ik niet met al die vrouwen naar bed ben geweest. Het was gewoon opschepperij. Niet tegen Claudia zeggen.’

      Er viel een stilte. Toen zei Carl: ‘Wat ben je toch een loser,’ waarna hij de verbinding verbrak.

      Gene wilde opstaan van de rand van het bad, maar was waarschijnlijk zo dronken dat hij achteroverviel, boven op mijn kleren die doordrenkt waren met bovien vruchtwater. Ze roken niet erg aangenaam. Gene leek zich niet te hebben bezeerd en gezien mijn positie op het toilet was het praktischer om hem zelf overeind te laten komen.

      Rosie was schijnbaar gewekt door de kreet die Gene had geslaakt toen hij in de badkuip viel. Ze opende de deur naar de bad-werkkamer en keek ons allebei vreemd aan, vermoedelijk vanwege Gene’s pogingen om uit het bad te klauteren en vanwege mijn vreemde kleding – de broek van Ben de Boer zat te ruim en werd opgehouden door een stuk touw. Gene droeg uiteraard nog steeds alleen zijn ondergoed.

      Rosie keek snel weg van Gene en keerde zich naar mij. ‘Leuke avond gehad?’ vroeg ze.

      ‘Voortreffelijk,’ antwoordde ik. Het ondersteunen bij de bevalling van het grote zoogdier was een belangrijke stap in het herstellen van onze relatie.

      Rosie leek geen interesse te hebben in een verder gesprek. Gene viel weer in de badkuip.

      ‘Sorry,’ zei ik tegen Gene. ‘Ik had de avond niet voortreffelijk mogen noemen. We lijken niet echt vooruitgang te hebben geboekt met Carl.’

      ‘Volgens mij heb je het mis,’ zei Gene. ‘Hij heeft gewoon wat tijd nodig om erover na te denken.’

      Ik stond op, maar Gene was nog niet klaar.

      ‘Don, over niet al te lange tijd krijg je zelf een kind. Dan zul je wel begrijpen hoe ver je zou gaan om je relatie met hem of haar te beschermen.’

      ‘Natuurlijk. Ik heb jou juist aangemoedigd je uiterste best te doen om de problemen met Carl op te lossen.’

      ‘Als je ooit doorkrijgt wat ik heb gedaan, dan hoop ik dat je het in ieder geval begrijpt. Zelfs als je het me niet vergeeft.’

      ‘Wat bedoel je?’

      ‘Carl zou dat verhaal nooit hebben geloofd, tenzij het van jou kwam.’

‘Waarom ben je niet op je werk?’ vroeg Rosie de daaropvolgende maandagochtend. Het was 09.12 uur en ze was haar ontbijt aan het klaarmaken. Het zag er gezond uit, wat waarschijnlijk ook onvermijdelijk was, aangezien er alleen zwangerschapsvriendelijke etenswaren in de koelkast stonden. Haar figuur was aan het veranderen, zoals verwacht. Momenteel kwam het overeen met de tekeningen in Het Boek behorende bij de vijfde maand van de zwangerschap. Ik zag nieuwe variaties van de prachtigste vrouw ter wereld. Het was als het luisteren naar een nieuwe uitvoering van een van je favoriete liedjes. ‘Satisfaction’ gezongen door Cat Power.

      ‘Ik heb de hele dag vrij genomen. Om bij de tweede echografie aanwezig te kunnen zijn,’ zei ik. Ik had dit nog niet eerder verteld, om de impact van mijn grotere betrokkenheid te maximaliseren. Een verrassing.

      ‘Ik heb helemaal niets gezegd over een echo,’ zei Rosie.

      ‘Krijg je die niet dan?’

      ‘Ik heb hem vorige week al gehad.’

      ‘Eerder dan gepland?’

      ‘Met tweeëntwintig weken. Waar jij een paar maanden geleden op aandrong.’

      ‘Correct. Vorige week zat je op eenentwintig weken en een onbekend aantal dagen.’ Tweeëntwintig weken en nul dagen, dat hadden we afgesproken.

      ‘Verdomme,’ zei Rosie. ‘Als ik je meevraag dan kom je niet opdagen, en nu vraag ik je niet en heb je een hele dag vrij genomen.’ Ze draaide zich om en vulde de waterketel. ‘Eigenlijk had je geen zin om mee te komen, of wel, Don? De vorige keer ben je ook niet geweest.’

      ‘Dat was een vergissing. Die wilde ik rechtzetten.’

      ‘Waarom?’

      ‘Het is gebruikelijk dat de man aanwezig is bij echografische onderzoeken. Ik was me niet bewust van die conventie. Het spijt me dat ik een fout heb gemaakt.’

      ‘Ik wil niet dat je meekomt omdat het gebruikelijk is.’

      ‘Wilde je niet dat ik meekwam?’

      Rosie schonk kokend water over een zakje ‘kruidenthee’ (in werkelijkheid was het geen kruidenthee maar fruitthee, zonder cafeïne).

      ‘Don, we zitten duidelijk niet op één lijn. Het is niet jouw schuld, maar je vindt het allemaal niet erg interessant, of wel?’

      ‘Incorrect. De menselijke voortplanting is uitermate interessant. De zwangerschap heeft me aangespoord kennis op te doen...’

      ‘De baby schopt, wist je dat? Beweegt heen en weer. Ik heb ons kindje gezien op het scherm. Ik voel het wanneer ik in bed lig.’

      ‘Uitstekend. Het is normaal om vanaf ongeveer achttien weken beweging te voelen.’

      ‘Dat weet ik,’ zei ze. ‘Ik maak het zelf mee.’

      Ik nam me voor de informatie op de tegel voor week 18 te noteren. Toen Gene in de badkuip was gevallen had hij een aantal van mijn eerdere schetsen weggeveegd, maar de recentere tegels waren intact. Rosie keek me aan alsof ze nog meer verwachtte.

      ‘Een goede indicatie dat alles normaal verloopt. Wat de echo zou moeten bevestigen.’ Dat was een aanname. ‘Verloopt alles inderdaad normaal?’

      ‘Leuk dat je het vraagt. Alle onderdelen zitten waar ze volgens de planning zouden moeten zitten.’ Ze nam een slok van haar fruitthee. ‘Ze kunnen zien of het een jongen of een meisje is, wist je dat?’ zei ze.

      ‘Niet altijd. Dat ligt aan de positie.’

      ‘Nou, de baby lag in de juiste positie.’

      Ik had een idee. ‘Zullen we naar het Museum of Natural History gaan? Het is minder druk op een doordeweekse dag.’

      ‘Nee, bedankt. Ik moet nog wat lezen. Ga jij maar. Wil je weten of we een jongen of een meisje krijgen?’

      Ik zag niet in wat we op dit moment aan die informatie zouden hebben, behalve dat we dan seksespecifieke producten konden kopen, maar ik wist zeker dat Rosie dat seksistisch zou vinden. Mijn moeder had al gevraagd wat voor kleur sokjes ze moest aanschaffen.

      ‘Nee,’ zei ik.

      Ik kan Rosies gezichtsuitdrukkingen beter interpreteren dan die van andere mensen, doordat ik hier meer ervaring mee heb. Ik stelde bedroefdheid of teleurstelling vast, in ieder geval een negatieve reactie.

      ‘Ik ben van gedachten veranderd. Ja. Wat is het geslacht?’

      ‘Dat weet ik niet. Ze konden het wel zien, maar ik wilde het niet weten.’

      Rosie had een verrassing voor zichzelf geregeld. Dat loste het probleem met de sokjes op.

      Ik pakte mijn rugzak uit mijn bad-werkkamer. Op weg naar buiten hield Rosie me tegen. Ze pakte mijn hand en legde hem op haar buik, die nu zichtbaar uitstak. ‘Voel eens, de baby trapt.’

      Ik voelde en bevestigde haar waarneming. Het was alweer even geleden dat ik Rosie had aangeraakt, en in mijn hoofd ontstond het idee om een driedubbele espresso en een bosbessenmuffin te kopen. Maar dat stond allebei op de lijst van verboden voedingsmiddelen.